Herzlich Willkommen » fonctionne pour la nutrition

Van alle Trail Sisters-avonturen waarover je zult lezen, is deze waarschijnlijk de minst avontuurlijke. We rennen niet of gaan niet naar een exotische plek, we proberen geen gewaagde prestaties of snelst bekende tijden. Wat we doen Adidas Zx Flux Mujer is herinneringen op de paden maken en laten zien dat de paden voor iedereen zijn.

Op 27 juli 2018 pakte ik mijn Nike Air Max 2017 Femme avontuurlijke SUV 'Big Viv' (ik noem al mijn voertuigen) in en ging naar het zuiden om mijn moeder op te halen. Ingepakt waren stokken, hardloopschoenen, hoeden, zonnebrandcrème, snacks, drinkrugzakken en alles wat trailrunning was voor ons avontuur op Mount St. Helens in de staat Washington. Je ziet dat mijn moeder een alleenstaande moeder was die twee meisjes opvoedde op een moment dat ze op avontuur had moeten gaan. Als volwassene heb ik gezworen om mijn moeder het soort avonturen te geven die ze gemist heeft toen ze mijn zus en ik opvoedde. Aangezien Mount St. Helens een van mijn favoriete plekken is, wilde ik dat met haar delen. Zowel zij als ik hebben altijd van het buitenleven en hardlopen gehouden, dus ik dacht Nike Air Max 95 Womens dat het een perfecte manier zou zijn om een ??band op te bouwen en herinneringen op te doen.

Onze eerste stop was Adidas Superstar Damen Johnson's Ridge Observatory, die bezoekers informatie geeft over de vulkaan, de uitbarsting en hoe het gebied is veranderd. Naast de informatie biedt het een prachtig uitzicht op de vulkaan zelf. We liepen rond, maakten foto's en maakten een korte wandeling om informatie te lezen over het gebied, de natuur en de vulkaan. Toen we klaar waren met onze wandeling en educatieve ontdekkingen, besloten we om de volgende dag na een goede nachtrust te gaan hardlopen.

We verbleven in het Lone Fir Resort dat ik eerder heb gebruikt tijdens een bezoek. Rustiek, maar toch schoon en comfortabel. Als bonus hebben ze een klein restaurant dat verrassend goede, stevige kermis serveert (paddenstoelenpizza met truffelolie en rucola) en WA-ambachtelijk bier op tap (koolhydraten en bier ?! win win). We aten pizza, lachten veel (tot het punt dat ik denk dat ze zich misschien afvroegen hoe gezond of nuchter ik was. Ik ontdekte dat mijn moeder ook meer de maatschappij in moest. Sinds we allebei persoonlijke pizza's bestelden, bracht de serveerster de kleine stands die de pizzapannen boven de tafel houden waardoor er meer ruimte is. Toen de serveerster de stands neerzette, keek ik naar mijn moeder, ze keek haar verward aan. Ik vroeg haar waarover ze in de war was en ze vroeg wat de stands werden gebruikt voor. Ik vertelde haar dat ze de pizza vasthield. Om de een of andere reden had mijn moeder er nooit een gezien en probeerde ze erachter te komen hoe het stuk pizza op de standaard zou blijven en waarom zouden we dat toch doen. Ik begon om te lachen tot de tranen uit mijn ogen kwamen en legde uit dat de standaard bedoeld was om op de hele pizzapan te rusten. Mijn moeder lachte zo hard dat ik me afvroeg of ze nog wel kon ademen. Ik vertelde haar dat ik haar zou moeten ontvoeren voor meer avonturen zodat ze kon leren over alle moderne voorzieningen zoals pi zza staat.

Andrew Rausa, uit Brooklyn, begon een paar jaar geleden met hardlopen toen zijn vader, Sam, de diagnose kanker kreeg en hem vertelde dat hij niet meer dan twee jaar te leven zou hebben. De twee werden depressief bij dat vooruitzicht en begonnen te rennen, want dat was iets dat ze konden beheersen. Drie jaar later heeft Sam zes marathons gelopen en is hij in remissie.

Elizabeth Maiuolo, uit Manhattan (maar oorspronkelijk uit Argentini?), kreeg op 28-jarige leeftijd twee grote hartaanvallen en lag 9 dagen in het ziekenhuis. Ze voelde zich volkomen machteloos tegenover dat alles en dacht: "Als ik ga rennen, zullen ze [de dokters] me met rust laten." Zoals de meeste hardlopers, haatte ze het eerst, maar langzaam voelde ze alsof ze haar lichaam weer onder controle had. Aanvankelijk vertelden artsen haar dat ze zichzelf te veel aan het pushen was, maar uiteindelijk zagen ze hoeveel het haar hielp, en uiteindelijk vertelden ze haar dat de meeste mensen niet herstellen van de dubbele hartaanvallen zoals zij, en dat het rennen was helpen haar te genezen. Het lijkt misschien eng, zegt ze, maar zoek een manier om je angsten te doorbreken. Dat deed ze en ze heeft sindsdien ongeveer een miljoen races gerund.

Ze deed sinds 2005 elk jaar vrijwilligerswerk op de marathon en zag die gloed die iedereen na de finish had over hen en dacht: 'Ik moet dit doen.'